Is er gevaar?
Is er een levensbedreigend gevaar? Bel dan onmiddellijk 112.
Samen doen wat helpt & toekomstscenario jeugdbescherming
Een vriend vraagt of ik ook naar het Malieveld ben geweest voor de staking in de jeugdzorg vorige maand. “Natuurlijk”, zeg ik trots. “Maar waarom was de staking?” voegde hij toe. “Nou, omdat het echt anders moet in de jeugdzorg. Dit gaat zo niet langer.”
Ik vertelde over de verschillende problemen waarmee we te maken hebben in de jeugdzorg. De product afspraken, wachtlijsten, personeelstekorten en opnamestop. Maar ook dat sommige gemeenten bepaalde zorg niet inkopen, waardoor kinderen en ouders simpelweg niet terechtkunnen. Sommige hulpverlening is wegbezuinigd, crisisopvang plekken zitten vol, depressieve kinderen kunnen niet bij de GGZ terecht. Ik kan nog wel even doorgaan.
De kinderen en hun ouders worden behandeld alsof het pakketjes zijn. Dat is de fout. Het zijn geen pakketjes. Zij zijn niet allemaal hetzelfde. De ‘pakketjes’ waar ik mee werk vallen van de band, ze exploderen, gaan in tegengestelde richting, vallen uit elkaar of gaan kapot. De lopende band waar ik aan werk moet soms noodzakelijk vertraagd worden, omdat er anders overhaaste beslissingen genomen worden.
Ik hoop dat mensen zich dit realiseren in hun beslissingen over beleid en financiering. We moeten voorkomen dat we alleen de makkelijke pakketjes pakken en verwerken, die waar je makkelijk mee kunt ‘scoren’. We moeten juist degene die in een lastige pakket zitten niet vergeten.
“Denk je dat deze staking de mensen dit zal doen inzien?” vraagt hij. Dat is een terechte vraag. Bij de staking waren zo’n 7.000 betrokken jeugdzorgwerkers aanwezig. Het is en blijft altijd de vraag wat het effect van zo’n staking zal zijn. Wie bereik je?
Ik weet in ieder geval dat zo’n twee jaar geleden een stomme vleermuis een C-virus heeft verspreid. Het ging zelfs de hele wereld over. Als hij dat kan, dan kan ik deze ‘boodschap’ toch ook wel verspreiden onder de mensen? Hen laten inzien dat we in de jeugdzorg niet met pakketjes werken, maar met jongeren én hun ouders.
Jacqueline van den Akker
#SamenDoenWatHelpt